Duch Dialogu Motywującego

W naszej pracy posługujemy się dialogiem motywującym. Niektórzy mówią: "pracuję w duchu dialogu". Tylko czym ten duch jest? I tu posłużę się metaforą (często towarzyszą nam one w TPB i Dialogu Motywującym).

Czasem będąc rodzicem (dorosłym człowiekiem z doświadczeniem), możemy uważać się za eksperta, za osobę, która wie najlepiej, czego potrzebuje jej dziecko. W rozmowie z dzieckiem będziemy częściej zadawać pytania zamknięte, ponieważ wszystko o naszym dziecku wiemy i to co nas interesuje to proste kwestie: czy odrobiło lekcje, czy jest najedzone itp. W momencie kiedy dziecko wyraża swoje emocje, potrzeby, które stoją w sprzeczności z tym, co uważamy za słuszne, wydaje nam się oczywiste, że to my mamy rację i w związku z tym, mamy prawo te komunikaty zbagatelizować.

Mamy też szansę być innym rodzicem. Takim, który chce z dzieckiem budować relację w oparciu o akceptację, empatię. Wtedy traktujemy dziecko jako eksperta "od samego siebie" i ufamy, że jego wybory są trafne i dobre dla niego. W sytuacjach kiedy młody człowiek zbłądzi lub podwinie mu się noga, wspieramy bez zbędnego moralizatorstwa. W takim rodzicielstwie każda potrzeba zostanie wysłuchana, będziemy współdziałać. Nasze dziecko będzie czuło się kochane, akceptowane, będzie miało poczucie sprawstwa. Drugi przedstawiony tu rodzic jest uosobieniem ducha dialogu.

Co daje Dialog Motywujący?

Duch dialogu motywującego pozwala Klientowi uwierzyć, że ma w sobie wiedzę i wewnętrzną siłę, by pokonać swoje problemy. Klient może rozkwitać, bo dostaje akceptację i empatię. Często porównuje się dialog motywujący do tańca, w którym terapeuta z Klientem poruszają się płynnie. Nie ma tu boksowania, nie ma przegranych. Klient wychodzi z terapii odmieniony, dźwigając zamiast problemów walizkę samoakceptacji.

Autor: Magdalena Michalak